Düzensiz bir hayatin, istikrarli sekilde üzülüp yikilan müdavimleriyiz biz. Üzülüp yikilmadigimiz her günün bir kayip olduguna dair bir inanç yerlesti aklimiza. Öyle ki gülerken bile her an aglayacak sekilde hazirda bekliyor hissi içinde görüyoruz kendimizi.
Cahit Zarifoglu'nun da dedigi gibi 'Bu fani alem için beklentiye giren kalbime de kirginim...'
Biz de kirginiz, hem kalbimize hem de kalbimizi bu denli umutsuzluk sarmalinda yalniz birakana. Sanki gidince her sey mükemmel olacakmis gibi gidenlere, giderken ardinda saglam hiçbir hücremizi birakmayan yüregimizin sevda daglarina karlar yagdirana da kirginliklar var kalbimizde.
Dinmeyen bir sanci, sönmeyen yangin ve ardi arkasi kesilmeyen bir acinin orta yerinde birakilmisligin verdigi saskinlikla sanki hiç düzelmeyecek gibi bekliyoruz.
Psikolojide buna ögrenilmis çaresizlik deniliyor. Fakat bunun hayattaki karsiligi her seyden bikmis ama belki bir gün düzelir umuduyla yasayabilme sanatidir. Evet sanat diyoruz çünkü en usta aktör bile yasadigimiz bu hayatta her an degisebilme ihtimali olan bir insanin rolünü oynayamaz.
Düsledigimiz hayatin gelmesine alisamayacak kadar yasiyoruz bu acilari. Aklimizin alamayacagi bir mantiksizlik girdabina girmis bir vaziyette iyi oldugumuza çevremizi inandirmaya çalisiyoruz. Fakat iç dünyamiza söz geçiremiyoruz; öyle ki gözlerimiz daldigi her noktadan kendini alamaz duruma geliyor biri bizegüzel günlerin de olabilecegi hikayesini anlatirken...
Ölmekten daha agir bir durum var, o da yasarken kaybolan umutlarimizi tekrar düslemeye cesaretimizin kalmamasidir. Nefes alirken vermenin ihtimali kadardir düslerimizin, hayallerimizin ve umutlarimizin gelecegi günü görmek...
Evet bizler çok güzel bir sekilde kusursuzca rolünü icra eden sanatçilariz. Ayrica çok da güzel bir tüccar... Öyle ki yüregimizin en olunmaz düslerini dâhi aklimiza umut diye satmaya çalisiyoruz. hayata karsi tek savunma mekanizmamiz yikildigimiz fark edilmesin diye gülebilme pozisyonunda beklemektir...
Muhittin Uymaz
